Vrees

Die een ding wat deesdae telkens vir my na vore kom is vrees.  Dis 'n emosie waarmee ek nie baie bekend was nie.  Baie kinders is bang vir die donker, maar ek was nooit nie.  Ek het deur die lewe gegaan met 'n vaste oortuiging dat almal my liefhet en dat daar niks is om te vrees nie. Saam met volwassenheid het die besef gekom dat so naïewe siening ver van die realiteite in 'n bose wêreld is, maar dit het nogtans nie vrees gebring nie.

Vreesagtigheid is vir my 'n baie, baie vreemde ervaring.  En dit het gekom in die vorm van 'n wond wat oënskynlik nie wil genees nie en al die implikasies wat daarmee gepaard gaan.  Elke keer wat ek daardie verband afhaal vrees ek vir wat ek dalk gaan sien.  Hoewel mens weet so tipe wond kan tot 'n jaar neem om te genees en dat mens geduldig moet wees, knaag daardie sê-nou-maar vrae.  Sê nou maar ons doen iets verkeerd?  Sê nou maar dis besig om erger te word en die wond genees nie?  Wat gebeur dan?  Ek dink dit lyk beter, ek dink daar groei vel - mens soek tog altyd daardie klein bietjie hoop om aan vas te hou - maar... sê nou maar ek dink verkeerd?  Dit en nog 'n honderd ander dinge knaag.

En so vreet die vrees aan 'n mens se siel.  

En jy voel hoe jy sink, soos Petrus wat sy oë op die storm gerig het.

En dan kom die vermaning:  Kleingelowige, waarom het jy getwyfel?  (Mt 14:28-31)